نسبت آب به سیمان و مقاومت
مقاومت فشاری به دلیل اینکه به راحتی می‌تواند مشخص و آزمایش شود، جامع‌ترین معیار مورد استفاده برای سنجش کیفیت بتن است. اگر چه مقاومت فشاری یک مشخصه مهمی است اما خواص دیگر مانند، دوام نفوذ ناپذیری، و خواص سایشی ممکن است به همان اندازه یا بلکه بیشتر اهمیت داشته باشد.
در محدوده معمولی مقاومت‌های اجرایی بتن، مقاومت فشاری با نسبت آب به سیمان به طور معکوس رابطه دارد:
برای بتن کاملا متراکم و ساخته شده با دانه‌های تمیز و سالم، مقاومت و سایر خواص مطلوب بتن تحت شرایط کاری معین، تابع مقدار آب اختلاط مورد استفاده در واحد سیمان است.
اگرچه اکثر متخصصین، متفق‌القول هستند که نسبت آب به مقدار سیمان اثر عمده‌ای روی مقاومت بتن دارد، اما در مورد شکل رابطه آن توافق کمتری دارند. اهمیت مقدار آب روی مقاومت پارامتری است که توسط ابرامز D.A.Abrams پیشنهاد شده است. بسیاری از پژوهشگران نسبت سیمان به آب را ترجیح می‌دهند زیرا مقاومت و سایر خواص مطلوب بتن تقریبا به طور خطی با این شاخص وابسته‌اند.
پارامتر عقلانی‌تر، دانسیته نسبی خمیر سیمان است که آن نیز با مقاومت رابطه خطی دارد. مقاومت چسبندگی خمیر سیمان بستگی دارد به کیفیت و کمیت مواد ترکیب پذیر، و شدتی که واکنش هیدراسیون کامل می‌شود. همین بتن مادامی که رطوبت و دما مساعد باشند با گذشت زمان مقاوم تر می‌شود. بنابر این مقاومت در هر سن خاصی، بستگی زیاد به نسبت آب به سیمان ظاهری یا اولیه نداشته، بلکه تابعی از شدت سیمان هیدراته شده خواهد بود. اهمیت عمل آوردن فوری و کامل با این منطق به سهولت قابل تشخیص است.
*د .ا .ابرامز، طرح مخلوطهای بتن، بولتن شماره۱، آزمایشگاه پژوهشی مصالح سازه‌ای، انستیتو لوویس، شیکاگو